Zawody w skokach odbywają się na placu zwanym parkurem. Znajdujące się na nim przeszkody mogą stać pojedynczo lub tworzyć kombinacje: szeregi i linie.

Rodzaje przeszkód:
stacjonata - przeszkoda zbudowana z drągów lub desek. Rodzajem stacjonaty jest np. szlaban
mur - masywna przeszkoda w formie murka lub zamku; podwyższa się ją, dodając kolejne warstwy 'cegieł'
hyrda - na szczycie ma żywopłot, który koń może 'czesać' nogami
okser - dwie stacjonaty o równej wysokości ustawione jedna za drugą
rów z wodą

triplebarre - trzy stacjonaty, z których każda następna jest wyższa od poprzedniej o tę samą wysokość

koperta - dwa drągi skrzyżowane w płaszczyźnie pionowej (używana właściwie tylko na treningach, gdyż podczas konkursu drągi nie mogą opierać się o ziemię).

'pijany' okser - drągi na stacjonatach zawieszone są ukośnie

doublebarre - dwie stacjonaty, z których pierwsza jest niższa od drugiej

Szereg to dwie, trzy lub cztery przeszkody stojące jedna za drugą w odległości 1 lub 2 foule galopu (7-12 m). Szereg jest liczony w konkursie jako całość i ma jeden numer, zaś kolejne człony oznaczane są literami A, B, C, D.
Linia to kilka przeszkód ustawionych jedna za drugą w odstępach większych niż 12 m.
Front każdej przeszkody oznakowany jest chorągiewkami: czerwoną z prawej, a białą z lewej. Wyznaczają one kierunek, w jakim pokonuje się przeszkody. Na przeszkodach szerokich ustawia się cztery chorągiewki, po jednej na każdym narożniku.

Konkursy mają różne zasady i warunki, jednak w większości z nich podstawowe przewinienia karane są jednakowo.
Strącenie górnego drąga przeszkody, naruszenie lustra wody lub nadepnięcie listwy ograniczającej rów z wodą, nieposłuszeństwo konia (wyłamanie, konieczność wykonania wolty, zatrzymanie) - 4 punkty karne.
Kolejne nieposłuszeństwo, upadek konia, upadek zawodnika - eliminacja. (Tylko w konkursach najwyższej rangi dopuszczalny jest jeden upadek - 8 punktów karnych).
Przekroczenie normy czasu - za każdą rozpoczętą sekundę 1 punkt karny.

Zawodnik wjeżdża na parkur kłusem lub galopem, kłania się sędziemu i czeka na sygnał startu (zwykle dzwonek lub gwizdek). Od tego momentu ma 45 sekund na rozpoczęcie przejazdu. Sędzia zaczyna mierzyć czas przejazdu w momencie przecięcia celowników startowych oznaczonych strzałkami: białą i czerwoną. Start przed sygnałem powoduje eliminację. Podobnie jest w przypadku nieprzejechania celowników końcowych (biała i czerwona tarcza) lub przekroczenia przez konia czterema nogami ogrodzenia parkuru. Także pomylenie trasy przejazdu powoduje eliminację, chyba że zawodnik przed oddaniem następnego skoku naprawi błąd). W przypadku odmowy skoku na drugim lub trzecim członie szeregu zawodnik musi ponownie pokonać wszystkie elementy przeszkody.

Ze względu na wysokość przeszkód konkursy dzieli się na następujące klasy:
LL - do 80 cm
L - do 100 cm
P - do 110 cm
N - do 120 cm
C - do 130 cm
CC1 - do 140 cm
CC2 - do 150 cm
CC3 - powyżej 150 cm

Rodzaje konkursów:
Konkurs dokładności - Ma założoną normę czasu, jednak to nie czas przejazdu, ale liczba punktów karnych decyduje o zajętym miejscu. Jeźdźcy mający tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. W ten sposób rozgrywa się np. konkursy klasy LL. O pierwsze miejsce można przeprowadzić jedną lub dwie rozgrywki, przy czym ostatnią zawsze na zasadzie konkursu zwykłego.
Konkurs zwykły - Zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu. W przypadku jednakowej liczby punktów i jednakowego czasu jeźdźcy kandydujący do pierwszego miejsca mogą rozegrać dogrywkę - o zwycięstwie decyduje lepszy czas. Konkursy tego typu mogą być rozgrywane od klasy P.

Konkursy specjalne:
konkurs szybkości - popełniane błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu
konkurs z wyboru przeszkód - jeździec może skakać w dowolnej kolejności przez wszystkie przeszkody, a pokonanie każdej bez zrzutki jest warte określoną z góry liczbę punktów. Każdą przeszkodę można skoczyć dwa razy, a wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów
konkurs dwufazowy
konkurs szwajcarski
konkurs z wyboru trasy
konkurs sześciu barier
konkurs o wzrastającym stopniu trudności
sztafety
konkurs potęgi skoku - w przebiegu podstawowym jeźdźcy mają do pokonania 4-6 przeszkód o wysokości minimum 140 cm, z których przynajmniej jedna jest pionowa i ma wysokość 170-180 cm. Gdy przebieg podstawowy nie wyłoni zwycięzcy, przeprowadza się maksymalnie cztery rozgrywki na dwóch przeszkodach, z których jedna jest szeroka, a druga to mur. Obie muszą być podwyższane o 10, 15 lub 20 cm. Wygrywa zawodnik, który czysto pokona największą wysokość.
konkurs na styl jeźdźca - są od paru lat obowiązkowe w klasie L. Sędziuje w nich kwalifikator PZJ lub osoba przez niego upoważniona. Sędzia, oprócz stylu skoków, ocenia takie elementy, jak: galop z właściwej nogi na zakrętach, liczba foule między kolejnymi przeszkodami, obowiązkowe koła w kłusie i galopie na początku, w środku i na końcu przejazdu oraz przyznaje za wszystkie błędy i zrzutki punkty karne. Przejazd jest komentowany - według najnowszych przepisów tylko do 5 punktów karnych. Aby otrzymać licencję zawodniczą i najniższą, III klasę sportową, trzeba trzykrotnie ukończyć parkur klasy L maksymalnie z 5 punktami karnymi.

Gra w polo powstało około dwóch tysięcy lat temu w starożytnej Persji i zostało przeniesione dopAnglii przez oficerów kawalerii, powracających ze służby w południowo-zachodniej rubieży Indii. Konie do polo muszą być w stanie błyskawicznie przyspieszać, wykonywać nagłe zwroty i zatrzymania. W zespole polo jest czterech graczy, przy czym gracze noszący numery jeden i dwa są atakującymi, numer trzeci atakuje i broni, a numer czwarty Tyma się z tyłu i borni bramki. Każdy gracz ma swój osobisty handicap, wynoszący od dwóch do dziesięciu. Na obu końcach placu do gry w polo znajdują się słupki bramki, i celem gry jest takie uderzanie piłki, aby wpadła w bramkę. Po zdobyciu gola zespoły zamieniają się połówkami boiska. Placy do gry w polo ma wymiary 272m x 182m . Każdy zawodnik musi mieć więcej niż jednego konia, aby rozegrać mecz.

EKWIPUNEK DO GRY W POLO
Piłka do gry w polo ma nie więcej niż 8,8cm średnicy, a jej waga nie przekracza 124g . Młotek do gry w polo ma długą bambusową rączkę i główkę z twardego drewna. Piłka jest uderzana jedną ze stron młotka.
Zawodnicy muszą nosić kaski za zapięciami podbródkowymi, a także specjalne buty do gry w polo i ochraniacze na kolana. Konie do gry w polo muszą mieć zabandażowane nogi, co służy ich ochronie. Ogony koni są zaplatane, aby nie zaplątały się w młotki. Konie te mają często w podkowy wkręcane hacele, co daje im dodatkową przyczepność.

CHUKKA
Mecz polo składa się z sześciu Chudka, czyli rund, trwających każda siedem i pół minuty. Pomiędzy Chudka są trzyminutowe przerwy, aby zawodnicy mogli zmienić konie.