|
|
|
|
|
 |
|
|
|
 Konie to piękne zwierzęta ssaki tak jak my są one spokrewnione z dzisiejszymi koniowatymi oto one :
 Zebry
 Żyrafy (trochę krwi)
Osły i inne.
Dzisiaj osiołki można kupić,np. Tu http://allegro.pl/osly-osiol-osiolek-osiolki-okazja-i1688644798.html
http://allegro.pl/osiolek-osiol-osly-i1675485541.html
Są nawet nie drogię 2 5000 chyba złotych
Budowa ciała
|
Chociaż konie poszczególnych ras różnią się znacznie wyględem, wszystkie pochodzą od wspólnego przodka - dzikiego konia. Obserwowane różnice w wyglądzie koni są wynikiem procesu hodowli, jakiej są poddawane od setek lat. Większość współczesnych ras koni można zakwalifikować do jednego z trzech typów rasowych: kucy, koni gorącokrwistych i koni zimnokrwistych. Przynależność do określonego typu zależy od masy ciała, chodów, mości, budowy zewnętrznej ciała i jego proporcji oraz wysokości w kłębie konia.
Pomimo różnic między rasami wszystkie konie, jako przedstawiciele tego gatunku, charakteryzują się wspólnymi cechami budowy.
 |
1. Żuchwa
2. Chrapy
3. Policzek
4. Oko
5. Grzywka
6. Ucho
7. Grzywa
8. Szyja
9. Kłąb
10. Klatka piersiowa
11. Grzbiet |
12. Bok
13. Krzyż
14. Nasada ogona
15. Zad
16. Ogon
17. Pośladki
18. Kolano
19. Brzuch
20. Mostek
21. Pierś
22. Łokieć |
23. Podramię
24. Kasztan
25. Nadpęcie
26. Pecina
27. Koronka
28. Kopyto
29. Piętka
30. Ostroga
31. Staw skokowy
32. Wyrostek piętowy
33. Rowek naczyniowy
|
|
Budowa konskiego kopyta
Kopyto to szczególnie ważna część końskiego ciała i dlatego należy poświęcać mu sporo uwagi.
Stopa konia jest zbudowana z części ukrwionych i chroniącej je warstwy ochronnej - kopyta. Amortyzuje ono wstrząsy, które powstają przy każdym kroku zwierzęcia.
Budowa
Kopyto składa się z trzech części: podeszwy, ściany i strzałki.
Spodnia strona kopyta jest lekko wklęsła i bardzo stabilna. Prawidłowo uformowana podeszwa nie dotyka podłoża. Tak zwana biała linia, która ją otacza, stanowi brzeg ściany kopyta.
Ściana kopyta składa się ze ściany przedniej, ścian bocznych, ścian piętowych i opuszek kopytowych zwanych "piętkami". Jest odpowiednikiem ludzkich paznokci. Wewnętrzna część ściany kopyta składa się z tysięcy zazębionych o siebie blaszek rogowych połączonych z kością kopytową - dzięki takiej konstrukcji kopyto ma stałe, stabilne położenie.
Na wysokości opuszek, ściana kopyta jest wygięta do środka, w tym miejscu zaczyna się tzw. strzałka z kątami ścienno - wsporowymi. Gdy koń stąpa, strzałka dotyka podłoża - wstrząs, który powstaje pod ciężarem ciała, jest częściowo tłumiony właśnie dzięki tej elastycznej części. Pełni ona także inną funkcję - poprzez nią koń "odczuwa" podłoże.
Brzeg koronowy zwany potocznie koronką to zgrubienie, które otacza kopyto w miejscu połączenia masy rogowej z sierścią. Wydziela on coś w rodzaju lakieru, który chroni zrogowaciałą część przed nadmierną wilgocią, jak i wysuszeniem. W tym miejscu nakłada się nierzadko dodatkowe syntetyczne substancje o identycznym działaniu.
W stopie konia krew płynie tętnicami palcowymi. Gdy strzałka dotyka podłoża, wywiera ona nacisk na poduszeczkę, opuszek kopytowych, która obciążona wypycha krew wyżej. Wzdłuż naczyń krwionośnych biegną dwa główne nerwy, odbierające impulsy z wnętrza stopy.
Ściany kopyta dźwigają cały ciężar zwierzęcia. Nie powinno zatem dziwić, że na końskich targach oglądanie kopyt to podstawowa czynnośc.
Kości
Trudno w to uwierzyć, ale kopyto konie wykazuje podobieństwa budowy do ludzkiej dłoni. Ściana kopyta to odpowiednik naszych paznokci, a opuszki naszych palców odpowiadają trzeciemu paliczkowi u konia. Podążając za tym porównaniem, kolejna kość w naszym palcu to paliczek drugi, a najbliższa dłoń to u konia paliczek pierwszy.
Kolor zrogowaciałej części odpowiada zwykle barwie sierści. Jeśli jest ona biała, również kopyto jest białe, jeśli czarna, kopyto jest czarne. U srokaczy albo u koni których kończyny są nakrapiane drobnymi plamkami bardzo często kopyta są również wielokolorowe. Białe zrogowacenie jest bardziej miękkie aniżeli ciemne, a co za tym idzie o wiele bardziej podatne na uszkodzenia.
Kopyto rośnie około 8 - 10 mm miesięcznie, aby zatem odnowiło się ono całkowicie, potrzeba na to 8 do 10 miesięcy. Ściana kopyta chroniona jest bardzo cięką, szczelną powłoką. W ścianie kopyta nie przebiegają nerwy, tak więc kowal przybijający podkowę nie sprawia zwierzęciu bólu.
Maści koni
Działałność hodowlana prowadzona przez człowieka doprowadziła do powstania wielu typów maści, takich ja gniada, kasztanowata czy siwa. Wiekszość typów maści wyróżnia się jesynie na podstawie barwy sierści pokrywającej ciało, jednak są i taki, których typ maści, prócz barwy włosów sierści, określa także barwa włosów grzywy ogona. Oprócz barwy sierści, grzywy i ogona maść może wykazywać dodatkowe cechy specjalne, np. jabłkowitość u koni siwych, przejawiającą się występowaniem kół włosów ciemniejszych na tle jaśniejszych włosów siwych.
 |
|
Pielęgnacja
Zabiegi pielęgnacyjne pozwalają utrzymać sierść i kopyta konia w czystości, a także pobudzają krążenie krwi, stanowiąc swego rodzaju masaż. W czasie codziennych zabiegów pielęgnacyjnych każda partia końskiego ciała musi być dokładnie wyczyszczona. Gnój i brud spod kopyt powinny być usunięte kopystką. Niekiedy kopyta wymagają natłuszczania. Gdy koń jest kąpany, nadmiar wody z jego sierści jest usuwany zbierakiem. Jeśli konia nie kąpiemy, błoto i zaklejki zanieczyszczające sierść muszą być usunięte szczotką ryżową, o sztywnym włosiu. Tłuszcz i kurz z powierzchni włosów sierści usuwa się szczotką o miękkim włosiu. Po każdym pociągnięciu po powierzchni sierści szczotkę oczyszcza się o metalowe zgrzebło. Metalowego zgrzebła nie powinno się nigdy stosować bezpośrednio do czyszczenia konia. Do czyszczenia sierści z błota używać można zgrzebła plastykowego. W
samym celu, a także do usunięcia włosów sierści w okresie linienia używa się zgrzebła gumowego. Wytarcie konia po czyszczeniu ścierką do sierści usuwa z powierzchni włosów ostatki kurzu. Oczy i nozdrza konia czyści się wilgotną gąbką. Grzywę i ogon szczotkuje się szczotką włosianą. Grzywę można zmoczyć i szczotkować na jedną stronę szyi szczotką plastykową.
Ochodzenie się z końmi
Obchodzenie się z koniem powinno być łagodne, a jednocześnie stanowcze, gdyż tylko wtedy zwierzę obdarza zaufaniem człowieka, a jednocześnie jest mu posłuszne.
Do konia nie należy podchodzić zbyt raptownie, zwłaszcza z tyłu. Wchodząc do boksu najpierw głosem zwracamy na siebie jego uwagę. Po zbliżeniu się do konia należy poklepać go ręką po szyi lub łopatce i przemawiać łagodnym głosem.
Należy pamiętać, że koń niespodziewanie dotknięty z tyłu, może wykonać naturalny ruch samoobrony uderzając kopytem.
Bardzo duże znaczenie w obchodzeniu się z koniem odgrywa głos człowieka. Koń łatwo rozpoznaje głos swojego opiekuna i dobrze odróżnia ton gniewny od łagodnego. Konie zapamiętują nawet brzmienie słów, jak: stój, nastąp, marsz oraz komendy podawane na ujeżdżalni.
Mając do czynienia z koniem objawiającym chęć ugryzienia czy kopnięcia nie należy się go bać, lecz stanąć przy nim w sposób uniemożliwiający wykonanie tego zamiaru (np. chwycić za uzdę) i poskromić go podniesionym głosem lub pogrożeniem ręką, unikając w miarę możności uderzenia. Skarcenie powinno być zastosowane w momencie lub zaraz po przewinieniu, gdyż tylko wtedy koń skojarzy przewinienie z otrzymaną karą. Koń ukarany niesłusznie lub dopiero w jakiś czas po przewinieniu nie wie za co był ukarany i zaczyna się bać człowieka, tracąc do niego zaufanie, które potem trudno jest odzyskać. Często przez nieodpowiednie obchodzenie się z koniem, można go tak "zepsuć", że staje się zupełnie nieprzydatny do pracy.
Za dobrze wykonane polecenie czy to w stajni, czy podczas pracy należy konia zawsze wynagrodzić poklepując i przemawiając łagodnie, dać kostkę cukru lub marchew.
Chody
|
|
Konie charakteryzują się czterema podstawowymi naturalnymi: stępem, kłusem, galopem i cwałem.
Stęp jest chodem czterotaktownym - w czasie ruchu słychać cztery uderzenia kopyt o podłoże. Każdy z kroków jest równej długości, a co najmniej dwie kończyny opierają się równocześnie o podłoże w każdej z faz ruchu. Kolejność stawiania kończyn w stępie: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia.
Kłus jest chodem dwutaktownym, w którym para kończyn leżących po przekątnej osi ciała opiera się o podłoże równocześnie. Kolejność opierania kończyn o podłoże: lewa przednia i prawa tylna równocześnie ( kończyny lewej przękątnej), następnie prawa przednia i lewa tylna równocześnie (kończyny prawej przekątnej).
Inochód, podobnie jak kłus, jest chodem dwutaktownym, w którym równocześnie odbywa się ruch kończyn jednej strony ciała: lewa przednia i lewa tylna równocześnie, nastepnie prawa przednia i prawa tylna równocześnie.
Galop jest chodem trzytaktownym z momentem zawieszenia, gdy wszystkie cztery kończyny znajduj a się w powietrzu. Kolejność stawiania kończyn: lewa tylna, prawa tylna i lewa przednia równocześnie (kończyny leżące na przekątnej), prawa przednia, po czym nastepuje faza zawieszenia ciała konia w powietrzu.
Cwał najszybszy z chodów konia, jest chodem czterotaktownym. Kolejność stawiania kończyn w czasie cwału: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, po których nastepuje moment zawieszenia wszystkich czterech kończyn w powietrzu.
  
(Stęp hiszpański) Stęp
  
Kłus
  
Galop
 
Cwał
|
Rząd Jeździecki
Siodło. Dzięki siodłu jazda konna jest wygodna i bezpieczna dla jeźdżca i konia. Siodło umożliwia stabilny dosiad i swobodę ruchów jeźdźca, chroni również grzbiet konia. Sztywne rusztowani siodła stanowi terlica. Między spodnią stroną siodła a grzbietem istnieje prześwit. Tworzy go kanał, który umożliwia przepływ powietrza i chroni tę część grzbietu przed odparzaniem, otarciem i odgnieceniem. Siodło umocowane jest na grzbiecie konia za pomocą popręgu opasającego klatkę piersiową od spodu i mocowanego sprzążkami do przystuł siodła. Do siodła przyczepione są także strzemiona ułatwiające jeźdźcowi utrzymanie równowagi w czasie jazdy. Istnieje wiele typów siodeł do użytkowania wierzchowego koni, np. do konkurencji skoków, czy siodło westernowe, służące do długotrwałej jazdy.
|
|
Kiełzna i uzda służą do utrzymania kontroli jeźdźca lub powożącego nad koniem, do utrzymania kierunku jazdy oraz do regulowania położenia głowy konia. Istnieją kiełzna wędzidłowe, takie jak wędzidło, monsztk, pelham, oraz bezwędzidłowe, jak hakamore.
Wędzidło jest częścią uzdy spoczywającą w pysku konia pod językiem. Wiekszość typów wędzideł jest wytworzona z metalu, głównie ze stali nierdzewnej. Wędzidła mogą być łączone, proste i gumowe.
Uzda to system pasków znajdujących się na głowie konia, stabilizujących położenie kiełzna w pysku. Do uzdy należą też wodze przypięte do kiełzna. Wystepuje wiele odmian uzd. Kiełzno munsztukowe składa się z munsztuka i wędzidła umieszczonego w pysku konia oraz łańcuszka przechodzącego pod brodą konia. Uzda munsztukowa ma dwie pary wodzy: munsztukowe przypięte do munsztuka i wędzidłowe przypięte do wędzidła. Uzda wędzidłowa jest wyposażona tylko w jedną parę wodzy, podobnie jak uzda westernowa.
 |
 |
Strój jeździecki
 |
Odpowiednie ubranie ułatwia jazdę, a co najważniejsze, zapewnia bezpieczeństwo. Na codzienną jazdę można dowolnie się ubrać, najlepiej w wygodne spodnie i buty sportowe. Jeśli ma się zamiar regularnie jeździć konno, wówczas powinno się nabyć parę specjalnych ubrań do jazdy. Oto niektóre z nich:
 |
Toczek lub kask jest najważniejszym elementem ubioru. Chroni głowę przed urazem w momencie upadku z konia. Powinno ono być wygodne i dobrze dopasowane. Na kupnie toczka nie powinno się w żadnym wypadku oszczędzać: należy się od razu decydować na model z osłoną brody.
Bryczesy spodnie do jazdy konnej, tym róznią się od normalnych, że na siedzeniu i wewnętrznych stronach nogawek, a więc tam, gdzie jeździec bezpośrednio styka się z koniem, nie mają szwów. Poza tym przynajmniej po wewnętrznej stronie kolan mają dodatkowe
wzmacniające naszywki ze skóry lub syntetycznego materiału. Wszystko to zapobiega otarciom skóry, których szczególnie łatwo się nabawić jeżdżąc na normalnym siodle uniwersalnym. Ktoś, kto musi bez przerwy uważać, by nie poobcierać sobie nóg, nie może być rozluźniony i skoncentrowany na lekcji. Dlatego solidne bryczesy są sensownym nabytkiem.
Sztyblety (buty jeździeckie) robi się z gumy lub ze skóry. Muszą one solidnie trzymać nogę i mieć długie cholewki, które chronią łydki przed otarciem o puśliska. Buty gumowe są łatwe do czyszczenia i nie przepuszczają wilgoci, choć w zimie można w nich zmarznąć. Wygodniejsze i cieplejsze niż zwykłe są buty gumowe o wzmocnionej podeszwie.
Rękawiczki do konnej jazdy zapewniają pewniejszy chwyt wodzy i chronią dłonie przed otarciami i pęcherzami, o które łatwo' gdy przyjdzie nam utrzymać w szyku energicznego konia ostro idącego do przodu. Wygodne są rękawiczki ze skóry. Tańsze, a przez to godne polecenia dla roztargnionych, są bawełniane. Zimą ze zrozumiałych względów rękawiczki są koniecznością.
Palcat służy do tego, by polecenia jeźdźca łatwiej trafiały do opornego konia. Palcat nie zostały wymyślone po to, by konia bić. Palcata używa się, gdy chce się ukarać konia lub gdy wierzchowiec nie reaguje na łydki. Gdy chcemy go zastosować należy to zrobić w trakcie działania łydkami.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
